Ben bir acayip oldum. Gözüm kimseyi görmüyor, kimsenin kapımı çalmasını istemiyorum. Dünyanın en sevimli insanları olan posta müvezzilerinin bile. Mahallemden pek memnunum. Yedi senedir çıkmadım oradan desem yeri. Hiç bir dostum da nerede oturduğumu bilmiyor.
Mahallem, birbirine mütevazi sokaklar, bu sokakları diklemesine kesen bir diğer sokak, bir de bunlardan bütün bütüne bağımsız, ama sokak sayılamayacak kadar dar, kısa benim sokağımdan ibarettir. Ben bu sokaklara, önemlerine göre, 1,2,3,4 numaralarını taktım. Kendi sokağım numarasızdır. Onu numaralamaya elim varmadı.
"Lüzumsuz Adam - Sait Faik"
0 yorum:
Yorum Gönder