Koşmak ne güzel şeydi...

 Bugünkü konuk yazarımız HappyBlueMondays takipçilerinden Mustafa Çevik. İşte o yazı:

"Evet yaşlandım. Bunu en iyi bana aynalar söylüyor. Ben de herkes gibi yaşlandım. Artık kendimi çok güçsüz hissediyorum.Yıllar çok çabuk geçti, bunu yaşarken anlamadım. Heyecanlıydım hep. gençlik hiç bitmeyecekmiş gibi duruyordu . Küçükken ne kadar büyümek istemiştim oysa. Çocukluk cennetinin bahçelerinde yalınayak şarkılar söyleyip koştururken, en keyifli zamanlarımda neden sıkılmıştım ? Neden diye soruyorum bir insan neden büyümek ister ? Evet yaşlandım. Eski dermanım kalmadı. yemek bile yiyemiyorum rahatça, ellerim titriyor ,üzerime döküyorum sonra. Koşmak ne güzel şeydi . Evet ne güzel şeydi ne koşardım, ne yollar aşardım zamanında ne yokuşlar çıkardım. Ama yorulmazdım. Şimdi yokuşları çıkamaz oldum. Ama yorgunum ve bu yorgunluğa günlerce uyumakta çare olmuyor.

Artık kimse arayıp sormuyor. Ben de kimseyi aramıyorum. Fotoğraflar çok eski bakarken eskilere dalıp gidiyorum. Arkadaşlarım vardı bir zamanlar. Düşündükçe gülümseten anılarım, mektuplarım vardı bir kenarda sakladığım.Unutkanlıkta başladı. Bir çok şeyi unuttum aslında.Arkadaşlarımı, isimlerini unuttum. Arada bi hatırlıyorum,sonra yine unutuyorum.Çoğunu artık hiç göremeyeceğim. Aslında gözlerim de iyi görmüyorlar artık. Hep karanlık nedense. Yaşlılık galiba. Oysa hiç yaşlanmıycak gibi sanırdım kendimi.Yaşlanıp bir köşede öylesine yaşamak olmayacaktı kaderim. Ama işte yaşlandım. Korktuğum başıma geldi. Bir nasihat isteseydiniz benden gücünüz varken koşun derdim. Koşun ve yorulun. Sonra anlıyor insan yapmadığı bir çok şeyin kıymetini. 

Koşun çünkü koşmak güzel şeydi..."

Barış Manço - Ömrümün Sonbaharında