"Diyorum sana.. Sen bana çekmişsin. Bak hastalığımız bile aynı.. Nefes alamıyoruz.."
Hayatın tüm yükünü sırtında yaşıyormuş gibi yorgun Hayat, gözlerinde dünyanın bütün akşamlarını yansıtıyor sanki. Ancak o gözlerde, dünyanın tüm sabahlarını solumak için sabırsız bir istek de usulca kendini belli ediyor. Aynı Bresson'un Mouchette'i gibi, Hayat'ın da tüm beklediği kendisine uzatılacak sevgiyle dolu bir el. Bu beklenti, o yaşlarda en büyük tehlikelerin zehirli çiçeklerini açtığı bir ortamı da beraberinde getiriyor.
Mouchette, insanlara ve hayata yönelik küçücük bir umudu ve bu umudun sevgi dolu bir karşılığını göremeyince, ölümde buluyordu çareyi.. Hayat ise, kendisi gibi bir taze baharla birlikte hayatı ve aşkı seçiyor.
Peki, hayat terazisinin karşı kefesini ağırlaştırdığı için; yükü, ilk fırsatta teraziden atılarak hafifletilen hayat, gerçekten "Hayat varmış!" dedirtebilir mi Hayat'a yaşayacağı uzun yıllarda?
Antony and the Johnsons - Hope There's Someone
0 yorum:
Yorum Gönder