Bazı gruplar vardır ve yaptıkları müziğin bir tarifi yoktur. Açıkçası tarif edilmek, önüne bir sıfat konmak gibi bir gereksinime ihtiyaç duymazlar. İşte benim hayatımdaki en önemli gruplardan biri olan Tindersticks bu tarifin içini eksiksiz dolduran kusursuz bir hazine.
Kısa bir Tindersticks tarihine göz atarsak: Nottingham çıkışlı olan Tindersticks, diğer İngiliz gruplarından farklı olarak 90’larda İngiliz Brit-pop’undan ve gitar bileşimli müzikten bağımsız kendi duruşuyla dikkatleri üzerine çekti. Nick Cave ve Leonard Cohen tarzı karanlık şarkılar, barok yapının içinden sızan melankoli, net olmayan naif tınılar, bir edebiyat eseri gibi yazılmış sözler… Tüm bunlara Stuart Staples’in benzeri olmayan vokal üslubu, piyanoyla dans eden kemanlar, zaman zaman öfkeyle parıldayan, zaman zaman çarpık ritimlerle derinleşen melodiler, paranoyak kırılganlıklar, aşk yaralarıyla dolu nihilist şarkı sözleri ve benzersiz bir romantizm eklenince Tindersticks müziğinin yapı taşları oluşmuş oldu.
İlk olarak Asphalt Ribbons ismiyle kurulan grup vokalde Stuart Staples, keyboard’da David Boulter ve Dickon Hinchcliffe’den oluşuyordu. 1992 yazında bu elemanlarla birlikte gitarda Neil Fraser, basta Mark Cornwill ve davulda Al McCauley Tindersticks’i oluşturdu. Aynı yılın kasım ayında, ilk single çalışmaları olan ”Patchwork” yayınlandı. Kendi kayıt şirketleri olan Tippy Toe’dan “Marbles “şarkısını Huggy Bear grubundan Niki Sin ile beraber düzenlediler. Bu parça Rough Trade’s Single Club albümünde kendine yer buldu.
Tinderstick’in kendi adını taşıyan debut albümü yayınlandığı 1993 senesinde tabiri yerindeyse her şeyi ezdi geçti. Melody Maker’da Nirvana ve Pearl Jam’i geride bırakıp yılın albümü seçildi. İngiliz basınından büyük övgü gören albüm tarifsiz ve boyutsuz sıfatlarıyla baş tacı edildi.
“The Something Rain” grubun dokuzuncu albümü. Özellikle ilk iki albümü ve 1997 yılında yayınlanan “Curtains” albümünü düşünürsek kalite ve müzikal zenginlik açısından bu albüm kesinlikle ilk 5’e girecek kadar başarılı bir çalışma. Tinderstick her albümünde olduğu gibi her biri kısa öyküler tadındaki şarkıları yoğun bir enstrüman kullanımı ile zenginleştirmiş. Özellikle albümün açılışını yapan 9 dakikayı aşan süresiyle “Chocolate” bu öykü anlatıcılığını net bir biçimde gösteriyor. Bu şarkının ardından gelen "Show Me Everything" adeta ilk şarkıda devam eden hikayenin gelişme bölümünü oluşturuyor. “This Fire Of Autumn” albümün en kolay dinlenilebilen ve insanı rahatlatan bir parça olarak dikkat çekiyor. "Medicine" ve "Come Inside" gibi parçalar ise vicdanları yoklayan tabiri yerindeyse pişmanlık, öfke, nefret, hüzün gibi duyguları sorgulayan şarkılar. Ve "Frozen" insanın içine bıçak gibi işleyen son yıllardaki en iyi Tindersticks parçası. Albümün kapanışı ise enstrümantal “Goodbye Joe” ile yapılıyor. Bütün bu dokuz parçayı bir arada düşündüğümüzde albümün tamamı 60’lı yıllarda Paris’te geçen, içinde onlarca duyguyu barındıran ve görkemli bir finalle biten( Mutlu yada hüzünlü kişiden kişiye değişir) tematik bir aşk filminin soundtrack’ı gibi yere çok sağlam basıyor.
11 Aralık 2003 bozkırın ortasındaki bir şehir halkı için sıradan bir gün, benim için çok önemli bir tarihti. Dile kolay Tinderstick bu soğuk ve zamansız şehir Ankara’nın misafiri olmuştu. Ben ve mutlu bir azınlık o gece tüm şarkıları hep bir ağızdan beraber söyledik, bol hülyalı bir gece yolculuğuna çıktık. Start Staples’in sessiz sedasız sahneye çıkmasından itibaren gerçek dünyayla bağlantımız kesildi. Bu kadar mütavazi, bu kadar cool ve sanki içimizden birileri. 2 bis sonrası biten konser kelimelere sığmayacak kadar muhteşemdi. Gece yarısı buz gibi hava bile içimdeki sıcaklığı soğutmaya yetmedi o gece.
Tindersticks klasikliği, özgünlüğü, besteleri ile müzik tarihinde yanına yaklaşılamayan benzersiz bir müzik harikası. Hayranlarının körü körüne sevdiği, mainstream sularında dolaşmayan, zamansız ve diyarsız bir müzik onlarınki. Dünya üzerinde sadece bir Tindersticks var ve “The Something Rain”isimli yeni albümleri ile bu hazineyi bağrımıza basmaya devam ediyoruz.
0 yorum:
Yorum Gönder