Şayet bir bekleyişse her şeyin özeti, orada her zaman bir de kapı olmalı. Bir taraftan öbür tarafa girip çıkılan bir kapı olabilir bu. Girip çıkanları bir şey yapan, sadece onlar için var olan bir eşik. Ya da bir tarafın yasak olduğu bir kapı. Tamamen açılamadığı gibi tamamen de kapatılamayan bir kapı. Sinema perdesi tam da böyle bir kapı olsa gerek.
Hangi sır çıkacak bu kapının ardından peki? Öyle akla hayale gelmeyecek bir dehşet beklememek lazım. Ama yine de birkaç sır var ortada. "Temsili bırakıp doğrudan gerçekliğe gitmek istersen, gerçekliğin kendisini kaybedersin," diyen bir Deniz var mesela. Bugünün aşk filmlerinden geçip ona varıyoruz. Bütün kapılar Deniz'e çıkıyor olabilir mi? "Hakikat yanlış anlamadan çıkar," diyen bir Mehmet var sonra.
Kapı ardına kadar açıkken ayaklarında külçeler varmış gibi bir türlü hareket edemeyenlere, oldukları yere çakılıp kalanlara ne demeli? Ya kapıyı açacak o sihirli sözü tam kapının önünde unutuverenler? O fanileri konuşturan bir de Kirpi var.
Perdenin içinden dışarıya doğru sızıp duran şu siyah kütlenin karanlığını biriktirdikçe göz kamaştırıcı bir ışık belirecek sonra: "Hayat sadece hayattır"ı inatla reddeden bir de Hayat Var.
Tristesse Comtemporaine – Empty Hearts
Light Asylum – Dark Allies
0 yorum:
Yorum Gönder