Yıl 1991, Bob Dylan'a Ömür Boyu Başarı Grammy'si verilmişti. O yıllarda Grammy önemli bir ödüldü. Bugünlerdeki gibi üfürük sanatçılara verilmiyordu. O törende Dylan'ı Jack Nicholson takdim etti, matrak bir konuşma yaptı, Dylan'dan 'Bobby amca' diye bahsederek. Ve ardından Dylan, küçük ve gürültülü bir grup eşliğinde çıktı sahneye. Hepsi simsiyah giyinmişti, kafalarında alınlarını örten siyah şapkalar vardı. Bir 'film noir' dan fırlamış gibiydiler. Öfkeli, hızlı bir şarkı çalmaya başladılar. Dylan sözleri ağzında yuvarlıyordu, ne dediği anlaşılmıyordu. Ama ne dediği pek önemli değildi, ortaya çıkan sound o kadar heyecan verici ve ürperticiydi.
Sahnede çalan şarkı Masters Of War'du. O şarkının mevcut kayıtları içindeki en merhametsiz, en acı ve en sert versiyonuydu. Silah tüccarları hakkındadır o şarkı ve şöyle biter: 'Umarım ölürsünüz / Yakındır ölümünüz / Soluk bir öğleden sonra tabutunuzun ardından gideceğim / Ve ölüm yatağınıza indirilirken seyredeceğim sizi / Ve bekleyeceğim mezarınızın başında / Gerçekten öldüğünüze emin olana kadar.'
Hitap ettiği kişiye ölüm dileyen şarkı yoktur pek. Ödülünü aldıktan sonra kısa bir konuşma yaptı Dylan, kimseye teşekkür etmemeyi becererek. Sahneden indikten sonra, niye Masters Of War'u söylemeyi seçtiğini sordular ona. Yıl 1991, aylardan şubat. Bağdat bombalanıyor, birinci Amerika-Irak savaşındayız. Grammy ödül töreni, dakika dakika verilen savaş haberlerine verilmiş bir ara gibiydi. 'Niye mi o şarkıyı seçtim?' dedi Dylan, 'savaş olduğu için'.
Bob Dylan - Masters Of WarBob Dylan - The Times They Are A-Changin
0 yorum:
Yorum Gönder